Η Υπομονή

agiotokos-kappadokia.gr

α.      Η ζώνη

Ένας μοναχός έμενε σ’ ένα κοινόβιο και έκανε πολλή άσκηση και ωφελούνταν πολύ, καθώς δεχόταν ταπεινώσεις σε όλα. Έτσι κέρδιζε στις εννέα περιπτώσεις και ζημιωνόταν στη μία. Έφυγε όμως από εκεί και πήγε σ’ ένα άλλο μοναστήρι κι εκεί ωφελούνταν στις οκτώ και θλιβόταν στις δύο.

Ούτε κι εκεί έμεινε όμως και μετά από λίγο καιρό πάει σε άλλο. Εκεί μειώθηκε η ωφέλεια κατά ένα. Συνέχισε να αλλάζει μοναστήρια, ώσπου έφθασε να κερδίζει σε πέντε και να λυπάται σε άλλα πέντε.

Τελευταία θέλησε να πάει σε άλλο κοινόβιο. Πριν όμως μπει στο μοναστήρι, πήρε ένα χαρτί και αφού κάθισε και σκέφτηκε καλά είπε στον εαυτό του: «Εάν θα ακούς τι σου λέει ο λογισμός σου, δε θα σου αρκέσει ο κόσμος ολόκληρος για να πηγαίνεις από το ένα μοναστήρι στο άλλο. Βάλε λοιπόν καλά στην καρδιά σου ότι θα υπομένεις. Και γράψε σ’ αυτό το χαρτί: Έφυγες από το τάδε κοινόβιο, γιατί είχες περισπασμό και από το άλλο για εκείνον το λόγο». Κι έβαλε στη σειρά όλες τις αιτίες που τον έκαναν να φεύγει από κάθε μοναστήρι. Στο τέλος πρόσθεσε: «Τις ίδιες αυτές αιτίες θα τις βρεις κι εδώ. Θα τις υπομένεις; Στο όνομα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού θα τις υπομένω». Στη συνέχεια το τύλιξε, το έβαλε στη ζώνη του και αφού προσευχήθηκε, μπήκε στο κοινόβιο.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, άρχισε να βλέπει κάποια πράγματα από αυτά που είχε επιδιώξει να αποφύγει. Και όταν πήγαινε να ταραχθεί, έβγαζε από τη ζώνη του το σημείωμα και, απομονωμένος διαβάζοντάς το, έφτανε στο «Εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θα υπομένω». Έτσι αναπαυόταν μέσα του λέγοντας: «έκανες συμφωνία με το Θεό, απ’ Αυτόν ζήτησε βοήθεια». Όποτε πήγαινε να ταραχθεί, να στενοχωρηθεί, να μαλώσει, να θυμώσει, έβγαζε το χαρτί, το διάβαζε, έκανε προσευχή και ηρεμούσε.

Ο πονηρός όμως δεν την άντεξε την υπομονή του αδελφού και βάζει τους άλλους μοναχούς να καταλάβουν ότι διαβάζοντας ο μοναχός το χαρτί αυτό ηρεμούσε. Και είπαν: «Είναι μάγος και την ώρα που εμείς ταραζόμαστε, αυτός διαβάζει μαγικά και δεν ταράζεται!» Πάνε λοιπόν στον αββά και του λένε: «Δεν μπορούμε να μένουμε με τον αδελφό αυτόν, γιατί είναι μάγος και τα μάγια του βρίσκονται στη ζώνη του. Και εάν θέλεις να τον κρατήσεις δώσε μας ευλογία να φύγουμε εμείς από εδώ». Ο αββάς όμως που ήταν πνευματοφόρος και κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν διαβολικά κόλπα λέει στους αδελφούς: «Πάτε να προσευχηθείτε πολύ εσείς, να προσευχηθώ πολύ κι εγώ και μετά από τρεις μέρες θα σας δώσω την απάντηση που θα με φωτίσει ο Θεός». Ο αββάς λοιπόν, αφού έκανε προσευχή, έλυσε τη ζώνη του μοναχού την ώρα που εκείνος κοιμόταν και διάβασε τι έγραφε το χαρτί. Το έβαλε πάλι στη θέση του και, όταν πέρασαν οι τρεις μέρες, οι αδελφοί με αγωνία τον ρώτησαν ποια ήταν η απόφασή του.

Εκείνος ζήτησε να καλέσουν τον αδελφό και, όταν ήρθε, είπε μπροστά σε όλους: «Γιατί σκανδαλίζεις τους αδελφούς;» « Ήμαρτον» είπε ο μοναχός «συγχωρέστε με και προσευχηθείτε για μένα». Ρωτάει ο αββάς του μοναχούς: «Τι λέτε ότι κάνει ο αδελφός;» «Είναι μάγος» απάντησαν εκείνοι «και τα μαγικά του είναι στη ζώνη του». Τότε ο αββάς διέταξε το μοναχό να λύσει τη ζώνη του κι επειδή εκείνος δεν ήθελε, ο αββάς διέταξε και την έκοψαν. Αμέσως έπεσε το χαρτί και ο αββάς το δίνει σε κάποιον από τους διακόνους λέγοντάς του να ανεβεί σ’ ένα βάθρο και να το διαβάσει δυνατά σε όλους «για να ντροπιαστεί με αυτό ο διάβολος που σπέρνει ύπουλα τις μαγείες στους ανθρώπους». Όταν διαβάστηκε το χαρτί και ιδίως το τελευταίο κομμάτι που έλεγε ότι «θα υπομένω στο όνομα του Ιησού Χριστού» ντροπιάστηκε το ταγκαλάκι και ωφελήθηκαν οι αδελφοί και πήγαν κι έβαλαν μετάνοια στον αββά. Τότε εκείνος τους είπε: «όχι σε μένα στον αδελφό που συκοφαντήσατε να βάλετε μετάνοια». Και στον μοναχό που κατηγόρησαν είπε: «ας προσευχηθούμε στο Θεό να τους συγχωρήσει». Και προσευχήθηκαν όλοι.

β.      Ερμηνευτικά Σχόλια

Κέρδιζε σε εννέα., λυπόταν σε ένα: Κοινόβια λέγονται αλλιώς τα μοναστήρια, γιατί πολλοί μοναχοί ζουν κοινή ζωή, όλοι μαζί. Προσεύχονται, μελετούν κάνουν τις δουλειές τους, αλλά κυρίως κάνουν υπομονή ο ένας με τον άλλο. Ακόμα και στα μοναστήρια συμβαίνει να στενοχωριούνται, να μαλώνουν, να λυπούνται ο ένας με τον άλλο οι αδελφοί. Λέγονται αδελφοί, γιατί στο μοναστήρι είναι σαν οικογένεια πνευματική. Όμως και οι μοναχοί είναι σαν τα αδέλφια που μπορεί να μαλώνουν αλλά τα ξαναβρίσκουν, γιατί η υπομονή και η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Όταν λοιπόν λέει ότι ο μοναχός κέρδιζε, εννοεί ότι χαιρόταν πνευματικά, αναπαυόταν, ευχαριστιόταν για τα εννέα και λυπόταν, θύμωνε, δυσκολευόταν για το ένα.

Εάν ακούς το λογισμό σου..: ο λογισμός είναι οι σκέψεις που κάνει ο άνθρωπος. Άλλοτε είναι καλές και άλλοτε κακές. Για να γίνονται κάθε μέρα καλύτερες χρειάζεται προσπάθεια και κόπος. Δεν είναι εύκολο, ούτε το πετυχαίνουμε από τη μια μέρα στη άλλη. Χρειάζεται επίσης υπομονή, όταν ο άλλος κάνει κάτι που μας ενοχλεί κι εμείς θέλουμε να σκεφτούμε κάτι καλό για εκείνον, γιατί πιο εύκολα μας έρχεται η κακή σκέψη παρά η καλή. Όταν η σκέψη δεν είναι καλή, πολλές φορές μας βάζει την ιδέα το ταγκαλάκι και μας κάνει εύκολα να σκεφτόμαστε το κακό για τον άλλο παρά το καλό. Ένα «κόλπο» για να καταλαβαίνουμε αν η σκέψη είναι απ’ το ταγκαλάκι είναι να διαπιστώνουμε πώς αισθανόμαστε με τη σκέψη που κάνουμε. Αν μας ταράζει αυτή η σκέψη εννιά φορές στις δέκα είναι από το ταγκαλάκι που χαίρεται να βάζει τους ανθρώπους να μαλώνουν, να θυμώνουν, να στενοχωριούνται.

Πάνε στον αββά: ο «αρχηγός» του μοναστηριού, λέγεται και αββάς, γέροντας ή ηγούμενος. Έχει την ευθύνη για την καλή λειτουργία του κοινοβίου όχι μόνο στα πρακτικά πράγματα αλλά κυρίως στα πνευματικά. Ασχολείται με τους αδελφούς σαν πατέρας. Τους βοηθάει να καταλαβαίνουν τα λάθη τους. Να διορθώνονται, να προοδεύουν. Οι μοναχοί, ιδίως στην αρχή αλλά και αργότερα μοιάζουν με τα μικρά παιδιά που μαθαίνουν να περπατούν. Στην αρχή χρειάζονται πολλή βοήθεια, να τους κρατάει και από τα δύο χέρια. Αργότερα, λιγότερη και στο τέλος μαθαίνουν να περπατάνε πνευματικά μόνοι τους. Πάντα όμως έχουν την ανάγκη της συμβουλής του γέροντα. Πόσο γρήγορα θα μάθουν να «περπατάνε» πνευματικά μόνοι τους εξαρτάται από τον κόπο τους και μόνο ο αββάς ξέρει. Το ρόλο του γέροντα σε μας που δεν είμαστε στο μοναστήρι, έχει ο πνευματικός, ο ιερέας στον οποίο εξομολογούμαστε και ξέρει να μας καθοδηγεί ανάλογα με τον κόπο και τις πραγματικές ανάγκες μας.

Πάτε να προσευχηθείτε… θα με φωτίσει ο Θεός: όταν ακούμε κάτι καλό, αλλά και κακό, συνήθως απαντάμε αμέσως. Αν μάλιστα είναι κακό, τότε νευριάζουμε και λέμε λόγια είτε που δεν τα εννοούμε είτε που αλλιώς θέλαμε να τα πούμε κι αλλιώς τα λέμε. Αποτέλεσμα; μετανιώνουμε μετά, γιατί εκείνη την ώρα μάς φουντώνει το ταγκαλάκι και μας τα παρουσιάζει όπως αυτός θέλει. Ο γέροντας που είχε φώτιση Θεού και ξεχώριζε τις παγίδες του διαβόλου, ζήτησε από τους αδελφούς πριν πάρουν κάποια σημαντική απόφαση να προσευχηθούν τρεις μέρες. Το ίδιο έκανε κι εκείνος. Οι τρεις μέρες ήταν για τους δείξει την υπομονή και να τους δώσει το περιθώριο να σκεφτούν ξανά και ξανά τη σοβαρή κατηγορία εναντίον του αδελφού τους.

Ήμαρτον: Η λέξη αυτή σημαίνει ότι αμάρτησα, έκανα λάθος και το παραδέχομαι. Ο «κατηγορούμενος» μοναχός αμέσως ζήτησε συγνώμη πριν καν του πουν για ποιο λόγο τον κατηγόρησαν. Είχε πάρει βαθιά μέσα του την απόφαση, πριν μπει στο μοναστήρι ότι θα έκανε υπομονή ό,τι και να γινόταν. Είχε υποσχεθεί στο Χριστό ότι όπου και να πήγαινε οι άνθρωποι συμπεριφέρονται παρόμοια, οπότε ήξερε από πριν ότι κάτι θα γινόταν, με ή χωρίς αιτία αργά ή γρήγορα θα δημιουργούνταν κάποια δυσκολία. Έτσι χωρίς να ακούσει την κατηγορία, πριν του πουν για ποιο λόγο τον κατηγορούσαν, είπε «ήμαρτον», παραδέχθηκε ότι έφταιγε και ζήτησε από τους άλλους να προσευχηθούν για εκείνον. Η προσευχή μας δίνει υπομονή, μας ηρεμεί, καθαρίζει το μυαλό μας και μας βοηθάει να βλέπουμε το καλό στους άλλους και να βρίσκουμε καλό, ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται.

Ας προσευχηθούμε στον Θεό να τους συγχωρήσει: η υπομονή τόσο του μοναχού, όσο και του αββά έκανε να φανερωθεί η παγίδα του διαβόλου. Έτσι κι εμείς στη ζωή μας, ας μάθουμε να κάνουμε υπομονή όταν κάποιος μας στενοχωρεί, όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, όταν νομίζουμε ότι η ζωή δε θα έχει χαρά. Την υπομονή τη δίνει η πίστη στο Χριστό. Η προσευχή. Η απόφαση να την κάνουμε. Ο Θεός τότε δεν μας ξεχνά και αργά ή γρήγορα θα μας δώσει αυτό που είναι καλό για μας. Και αυτή είναι η αληθινή δικαίωση. Μόνο που τότε καλούμαστε να συγχωρέσουμε αυτούς που μας στενοχώρησαν! Υπομονή σημαίνει να μαθαίνω τον εαυτό μου να μη νευριάζει εύκολα, να περιμένω τη σειρά μου, να ακούω τους άλλους. Υπομένω. Δε φεύγω μόλις κάτι δε μου αρέσει αλλά επιμένω και περιμένω μαθαίνοντας από τους άλλους και προσευχόμενος. Με αυτό τον τρόπο δείχνεις την αγάπη σου προς το Χριστό, που και Αυτός έκανε υπομονή με όλους τους ανθρώπους και άντεξε τη Σταύρωση, για να μας χαρίσει την Ανάσταση.

Συμπέρασμα

Η υπομονή μας κάνει να ξεφεύγουμε από τις παγίδες του πονηρού που δυσκολεύουν τη ζωή μας!

http://agiotokos-kappadokia.gr/%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE/    (12 Νοε 2016   66)