Κυριακή ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου (Ἑβρ. ζ΄ 7-17)

osotir.org

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ συμπίπτει μὲ τὴ δεσποτικὴ καὶ θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου. Ἡ Ὑπεραγία Θεο­τόκος καὶ ὁ Μνήστωρ Ἰωσὴφ ὑπακούοντας στὴ σχετικὴ διάταξη τοῦ Νόμου, ὁδήγησαν τὸν Κύριο, σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴ Γέννησή Του, στὸν Ναό, γιὰ νὰ Τὸν ἀφιερώσουν στὸν Θεό.

Ἐκεῖ Τὸν ὑποδέχθηκε ὁ πρεσβύτης Συμεών· ὁ δίκαιος αὐτὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ πολλὴ πίστη καὶ ἅγιο πόθο περίμενε νὰ συναντήσει τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία. Μετὰ ἀπὸ πληροφορία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ καὶ εὐλάβεια πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸν τεσσαρακονθήμερο Κύριο καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἀξίωσε νὰ δεχθεῖ τὴ μεγάλη αὐτὴ εὐλογία· νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του τὸν Λυτρωτὴ τῶν ἀνθρώπων.

1.      Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου

Τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς συνδέει μὲ τὸ γεγονὸς τῆς ἑορτῆς. «Χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται», ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, εἶναι ἀναντίρρητο καὶ ὁμολογημένο ὅτι τὸ μικρότερο καὶ κατώτερο εὐλογεῖται ἀπὸ τό μεγαλύτερο καὶ ἀνώτερο.

Πράγματι, αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό: ὁ πατέρας νὰ δίνει τὴν εὐχή του στὰ παιδιά του, ὁ Πνευματικὸς στὰ πνευματικά του παιδιά, ὁ Ἐπίσκοπος νὰ εὐλογεῖ τὸ ποίμνιό του. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὴ συνάντηση τοῦ Ἀβραὰμ μὲ τὸν ἱερέα τοῦ Θεοῦ Μελχισεδέκ, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ἡ περικοπή. Στὴ συνάντηση ἐκείνη ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ προτύπωνε τὸν αἰώνιο Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό, εὐλόγησε τὸν Ἀβραάμ, ἐνῶ ὁ ἔνδοξος Πατριάρχης γιὰ νὰ τιμήσει τὸν Μελχισεδὲκ τοῦ χάρισε τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ λάφυρά του.

Μία ἀντίστοιχη σκηνὴ ἐκτυλίσσεται καὶ στὴ σημερινὴ ἑορτή. Ὁ αἰώνιος καὶ Μέγας Ἀρχιερέας Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς τεσσαρακονθήμερο Βρέφος συναντᾶται στὸν Ναὸ μὲ τὸν πρεσβύτη Συμεών, καὶ ὅπως τότε ὁ Ἀβραὰμ εὐλογήθηκε ἀπὸ τόν Μελχισεδέκ, ἔτσι καὶ τώρα ὁ Συμεὼν εὐλογεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο, καθὼς ἀξιώνεται νὰ Τὸν κρατήσει στὰ χέρια του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τόση προθυμία καὶ οὐράνιο πόθο Τὸν δέχεται στὴν ἀγκάλη του, ἀφοῦ κατανοεῖ ὅτι τὸ θεῖο αὐτὸ Βρέφος εἶναι τὸ «κρεῖττον», δηλαδὴ τὸ ἀνώτερο, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι τὸ «ἔλαττον», δηλαδὴ τὸ κατώτερο.

Πόσο εὐτυχισμένος θὰ ἔνιωσε ὁ Συμεὼν ποὺ ἀξιώθηκε αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐλογίας ἀπὸ τὸν Θεό! Γιὰ νὰ λαμβάνουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τὴν εὐλογία Του, θὰ πρέπει μὲ τὸν ἴδιο πόθο ποὺ εἶχε ὁ Συμεὼν νὰ προσεγγίζουμε τὸν Κύριο. Μὲ τὴν ἴδια λαχτάρα νὰ μελετοῦμε τὰ θεῖα λόγια Του· μὲ ἀντίστοιχη προσμονὴ νὰ μετέχουμε στὴ θεία Λατρεία. Τὸ ἴδιο εὐτυχισμένοι καὶ μακάριοι θὰ εἴμαστε κάθε φορὰ ποὺ μὲ τὴν εὐλάβεια τοῦ Συμεὼν θὰ δεχόμαστε τὸν Κύριο τῆς δόξης, ὄχι ἁπλὰ στὴν ἀγκάλη μας, ἀλλὰ μέσα μας, ὅταν ἑνωνόμαστε μαζί Του διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.

2.      Ὁ αἰώνιος Ἀρχιερέας Χριστὸς

Ποιὸς ἦταν ὅμως ὁ Μελχισεδὲκ καὶ γιατί προτυπώνει τὸν Ἰησοῦ Χριστό; Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ αἰνιγματικὸ αὐτὸ πρόσωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ἐλάχιστες. Δὲν γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε, οὔτε ποιοὶ ἦταν οἱ γονεῖς του, οὔτε πότε πέθανε καὶ ἂν εἶχε ἀπογόνους. Τὸ μόνο ποὺ πληροφορούμαστε γι᾿ αὐτὸν εἶναι ὅτι ἦταν βασιλιὰς τῆς Σαλὴμ καὶ ἱερέας τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Τὸν βλέπουμε μία καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴ συνάντηση ποὺ προαναφέραμε μὲ τὸν πατριάρχη Ἀβράαμ. Καμία ἄλλη ἀναφορὰ στὴ σπουδαία καὶ μυστηριώδη αὐτὴ προσωπικότητα.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ χαρακτηρίζεται «ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων,… μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές» (Ἑβρ. ζ΄ 3). Δηλαδή, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς καθιστᾶ πάντοτε γνωστὴ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴ γενεαλογία τῶν ἐπίσημων προσώπων, μνημονεύει μάλιστα καὶ τὸν θάνατό τους, ἐδῶ ἐπίτηδες ἀποσιωπᾶ καὶ τὴν καταγωγὴ καὶ τὸν θάνατο τοῦ Μελχισεδέκ. Κι ἔτσι παρουσιάζεται ὁ ἱερεὺς αὐτὸς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς πατέρα, χωρὶς μητέρα, χωρὶς γενεαλογία. Σὰν νὰ μὴν ἔχει οὔτε ἀρχὴ ἡμερῶν οὔτε τέλος ζωῆς, ἀλλὰ ζεῖ αἰώνια.

Συνεπῶς, ὁ Μελχισεδὲκ προτυπώνει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπάτωρ ὡς ἄνθρωπος, διότι γεννήθηκε μόνο ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἀμήτωρ ὡς Θεός, διότι γεννᾶται μόνο ἀπὸ τὸν Πατέρα. Εἶναι ἀγενεαλόγητος, διότι εἶναι Θεὸς Ἄναρχος, ὁ Ὁποῖος δὲν ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάποιον· δὲν ἔχει δηλαδὴ ἀρχή. Εἶναι ὅμως καὶ αἰώνιος Ἀρχιερέας, διότι μὲ τὴν ὑπέρτατη σταυρική Του θυσία καὶ τὴ διηνεκὴ μεσιτεία Του στὸν θρόνο τοῦ Πατέρα σώζει ὅλους ὅσοι πιστεύουν σὲ Ἐκεῖνον.

Δὲν ὑπάρχει, ἑπομένως, λόγος νὰ ἀπελπιζόμαστε, ὅσο μεγάλο κι ἂν εἶναι τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερο! Ἀρκεῖ μόνο νὰ προστρέχουμε μὲ μετάνοια στὸν αἰώνιο Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς θυσίας Του, μετέχοντας στὸ φιλανθρωπότατο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα

Aδελφοί, χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ Ἀβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ’ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν λέγεσθαι; μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. ἐφ’ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ’ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ Ἰούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

https://www.osotir.org/2020/01/31/i-upapanti-tou-kuriou/