«με έναν πόνο παιδί μου, μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά…»

 oikohouse.wordpress.com

Ξημέρωνε ο Θεός τη μέρα. Μια φθινοπωρινή μέρα του Οκτώβρη. Κυριακή.

Όλη την εβδομάδα υπέφερε, ήταν στις μέρες της, δύσκολη εγκυμοσύνη, το μωράκι της δεν κρατιόταν πια, ήθελε να δει το φως της μέρας.

Το προηγούμενο βράδυ δεν καλοκοιμήθηκε, πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού τους τελευταίους μήνες το κρεβάτι της ήταν μια πολυθρόνα.

Κι όμως, μάζεψε όσες δυνάμεις είχε και σηκώθηκε, ήθελε σήμερα να πάει στην εκκλησία. Στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας.

Οι δικοί της την μάλωσαν «που θα πας στην κατάσταση που βρίσκεσαι, με την κοιλιά στο στόμα; Θα μας έβρει κανένα κακό..»

Δεν είπε λέξη, λες και δεν τους άκουγε. Και όταν την είδαν ν’ ανοίγει την εξώπορτα συνειδητοποίησαν ότι ήταν αποφασισμένη και έτρεξαν ξοπίσω της για να την βοηθήσουν.

Σε όλη τη διαδρομή ήταν αμίλητη, είχε τα μάτια της κλειστά και προσευχόταν, παρακαλούσε την Παναγιά να προκάμει να φτάσει…

Ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησιάς δύσκολα. Άναψε το κεράκι της, προσκύνησε και βούρκωσε «Παναγιά μου σε ευχαριστώ που μ’ αξίωσες να’ρθω…» αχνοψιθύρισε.

Προσπάθησε κάπου να ακουμπήσει το κορμί της, αλλά δεν βολευόταν πουθενά, τα πόδια της δεν την κρατούσαν και κάτι μικροπονάκια άρχισαν να έρχονται και να φεύγουν.

«Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε… » είπε στους δικούς της, «κουράστηκα, ήρθε η ώρα…»

Λίγο πριν βγει από την εκκλησιά μια μαυροντυμένη γυναίκα την πλησίασε και της είπε: «με έναν πόνο παιδί μου, μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά…»

Γαλήνεψε μέσα της, ένιωσε ανάλαφρη σαν πούπουλο.

Δεν πρόλαβε ούτε ευχαριστώ να της πει.. η λεπτοκαμωμένη γυναίκα με τον καλό λόγο στο στόμα, είχε χαθεί.

Έφτασαν στο σπίτι «έλα να ξεκουραστείς βρε παιδάκι μου, το παράκανες σήμερα » της είπαν.

«Μπα, δεν προλαβαίνω, σε λίγες ώρες πρώτα ο Θεός, θα κρατάω στην αγκαλιά μου το σπλάχνο μου, την Μαρία μου… »

Οι δικοί της αντάλλαξαν ματιές ανησυχίας και απορίας, «κι αν είναι αγόρι;» την ρώτησαν.

«Δεν θα είναι…» είπε με πεισματική σιγουριά, «πάμε έφτασε η ώρα…»

Και νωρίς το μεσημέρι, στις 5 του Οκτώβρη, η υπομονετική Ελισσάβετ τρισευτυχισμένη, έφερε στον κόσμο «με έναν πόνο και… χωρίς φόβο» ένα ροδαλό κοριτσάκι.

Την Μαρία της, την Μέλια της! Εμένα…

Σ’ ευχαριστώ μαμά και συγγνώμη που άθελά μου σε βασάνισα 9 μήνες…

Σ’ αγαπώ μαμά και δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ!

Η μικρή σου…

Μέλια.

Εικόνα: έργο του Vicente Romero από: tuttart

https://oikohouse.wordpress.com/2016/10/05/%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CE%BB%CE%B1/?fbclid=IwAR1HNpFB6P0ocBOlWoqXZVarY0P--gUbmNx_ljh7O_Q-Kf3ziz8la_tOza4   (13 Οκτ 2020   44)