H πικρία που παραμένει σαν καταθλιπτικό πνεύμα μέσα μας για την κακία των άλλων.

 

agiotopia.gr

Είναι αλήθεια ότι πεθαίνει ο άνθρωπος όταν βγάλει το κεντρί του και εκδικηθεί τον αδελφό του για το κακό που του έκανε. Όμως κι αν ο άνθρωπος ξεφύγει από την εκδίκηση και πεισθεί ότι πρέπει να είναι ειρηνικός και να απομακρυνθεί από εκείνους που τον επιβουλεύονται... πάλι ελλοχεύει ένας ύπουλος εχθρός της ψυχής του: Είναι η πικρία που παραμένει σαν ένα πονηρό καταθλιπτικό πνεύμα μέσα του για την κακία των άλλων.

Ναι μεν δεν εκδικείται καθώς πρέπει για την πίστη του και για να μην έχει ενοχές και να νιώθει ο καλός, αγγελικά φερόμενος, όμως αφήνει μέσα του την μιζέρια της πικρίας και την θύμηση της κακίας που του κατατρώγει τα πνευματικά του σπλάγχνα.

Αυτό ίσως και να είναι χειρότερο κατάντημα που τον οδηγεί ταχύτατα στην κατάθλιψη ή στην μιζέρια του αγγελισμού του και του φαρισαϊσμού του.

Συνήθως ενώπιον του Θεού εξομολογούμενος ο άνθρωπος χαίρεται να ομολογεί αυτοεπαινούμενος στον πνευματικό του ότι δεν εκδικήθηκε, ότι συγχώρησε και ότι προσπάθησε να ανταμώσει τον εχθρό του και να μιλήσει μαζί του.

Και περιμένει από τον πνευματικό να πάρει τα εύσημα και τον έπαινο για τον ''ηρωισμό'' της αγάπης της ψυχής του.

Και όταν ο πνευματικός του λέει για την πικρία που φωλιάζει μέσα του και την θάλπει σαν φίδι στον κόρφο του, τότε κατανοεί την μεγάλη πλάνη όπου τον οδηγούσε ο πονηρός εαυτός του. Και τότε σκύβει και ψάχνει να μπορέσει να απαλλαγεί και να θεραπευτεί από την ύπουλη αυτή αρρώστεια.

Κι αν κατανοήσει ότι η πικρία της καρδιάς αποδιώχνει το Πνεύμα του Θεού, που κατοικεί μέσα μας, τότε το πάν πρέπει να κάνει για να φύγει απ’ αυτήν πικρία για να μη ζήσει ολοκληρωτική την εγκατάλειψή του. Και πόσο όμορφα και πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος έρχεται να παραθέσει κλινικά το πρόβλημα που έρχεται μέσα στον άνθρωπο με το κακό αυτό προς επίγνωση μετανοίας.

Ὁ μεγάλος ἔνοικος, ὁ Θεός, δέν μπορεῖ νά κατοικεῖ μέσα μας, όταν η καρδιά μας είναι γεμάτη από πικρία και μνησικακία.

Παλαιά οι μελισσοκόμοι που δεν είχαν την συστηματοποίηση την σημερινή, τις κατασκεύαζαν κυψέλες ως καλάθια αναποδογυρισμένα με ποδαράκια να πατούν στην γη. Την όλη κυψέλη απ’ έξω την έντυναν με άχυρο και λάσπη για να είναι δροσερή και ευώδης. Εκεί μέσα εισερχόταν οι μέλισσες και έκτιζαν τις κηρύθρες και τις γέμιζαν με μέλι...

Παίρνει αυτήν την εικόνα ο Ιερός Χρυσόστομος και φαντάζεται την κυψέλη να είναι ντυμένη-σοβατισμένη- με κοπριές και ακαθαρσίες ζώων. Εκεί με την τόση δυσωδία μόνο μύγες θα μπορούσαν να κατοικούν και όχι μέλισσες...

Έτσι είναι η ψυχή ένας καλαθίσκος που αν είναι ντυμένη με πικρία και κακία για τους άλλους μόνο οι μύγες των δαιμόνων θα κατοικούν. Τα λόγια τα πικρά και οι κατακρίσεις θα πηγαινοέρχονται με όλη την βρωμιά τους και σαν μύγες θα μολύνουν την ψυχή.

Δεν υπάρχει ειρήνη και χαρά στις ψυχές που καταγίνονται μόνιμα μέσα στις σκέψεις, με μια πικρία για τα λόγια και τις πράξεις των εχθρών τους. Αν και πρέπει να πούμε πως δεν υπάρχουν εχθροί και μόνο ένας είναι ο διάβολος...

Ο άνθρωπος που ξέρει να συγχωρεί και να δαμάζει την σκέψη του με αγαθούς λογισμούς, και να φυλάγει το στόμα του από λόγια πικρά και κακίας, αυτός είναι ειρηνικός.

Το Άγιον Πνεύμα κατοικεί στους ειρηνικούς ανθρώπους, όπως λέγει ο Απ. Παύλος στους Χριστιανούς και τους προτρέπει νά τηροῦν με πολύ φροντίδα και έγνοια την ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ‘’σπουδάζοντες τηρεῖν την ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης.’’

Εἶναι ὁ Θεός τῆς εἰρήνης και τῆς ἀγάπης και σ’ αὐτό τό περιβάλλον κατοικεῖ.

~ π. Σεβαστιανός

https://www.agiotopia.gr/2020/07/h.html?m=1&fbclid=IwAR0F2loaA1MaK_k09RnahH7jyPGtWabsJV2o3vOvEN4lGG5B1qQG8TYOkN8   (15 Οκτ 2020   43)