ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ

orthodoxoiorizontes.gr

Δὲν ἔχουν συλλάβει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι. Δὲν πιστεύουν στὴν ἄλλη ζωή. Ὅλο τὸ βάσανο ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει. «Εἶμαι ἀδικημένος, σοῦ λέει· οἱ ἄλλοι χαίρονται, ἐγὼ δὲν χαίρομαι».

Δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι μὲ ὅ,τι ἔχουν, μπαίνει καὶ ὁ ἐγωισμός, καὶ βασανίζονται. Ὁ Θεὸς ὅλο τὸν κόσμο τὸν ἀγαπάει. Στὸν κάθε ἄνθρωπο ἔδωσε αὐτὰ ποὺ τὸν ὠφελοῦν, εἴτε τὸ μπόι εἴτε τὴν λεβεντιὰ εἴτε τὴν ὀμορφιὰ κ.λπ., ὅ,τι θὰ τὸν βοηθήση, ἂν τὸ ἀξιοποιήση, νὰ σωθῆ.

Ἀλλὰ ὁ κόσμος βασανίζεται. «Γιατί ἐγὼ νὰ εἶμαι ἔτσι, ἐνῶ ἐκεῖνος ἔτσι;». Μὰ ἐσὺ ἔχεις αὐτά, ἐκεῖνος ἔχει ἄλλα. Ἕνας διὰ Χριστὸν σαλὸς Ρουμάνος ποὺ ἀσκητεύει στὸ Ἅγιον Ὄρος εἶπε σὲ κάποιον ποὺ εἶχε τέτοιους λογισμούς: «Ἕνας βάτραχος εἶδε τὸ βουβάλι καὶ εἶπε: "Θέλω νὰ γίνω καὶ ἐγὼ βουβάλι". Φούσκωσε, φούσκωσε ὁ βάτραχος, καὶ τελικὰ ἔσκασε. Ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν ἔκανε βάτραχο, ἐκεῖνο βουβάλι. Πῆγε ὁ βάτραχος νὰ γίνη βουβάλι καὶ ἔσκασε!». Ὁ καθένας νὰ χαίρεται, ὅπως ὁ Δημιουργὸς τὸν ἔφτιαξε.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθῆ νὰ πιστέψη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνια, – συλλάβη δηλαδὴ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καὶ μετανοήση, ἀλλάξη ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τὸν ἀλλοιώνει, διώχνοντας καὶ ὅλα τὰ κληρονομικά του ἐλαττώματα.

Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ μετανόησαν, ἀγωνίσθηκαν μὲ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καὶ Ἅγιοι, καὶ τοὺς προσκυνᾶμε τώρα μὲ εὐλάβεια καὶ ζητᾶμε καὶ τὶς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ προηγουμένως εἶχαν πολλὰ πάθη καὶ κληρονομικά. Ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ λ.χ., ἐνῶ ἦταν ὁ πιὸ αἱμοβόρος ληστής, μὲ κληρονομικὴ κακία, μόλις πίστεψε στὸν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τὰ πάθη, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀξιώθηκε νὰ λάβη καὶ τὸ προφητικὸ χάρισμα. Πέρασε στὴν εὐαισθησία ἀκόμη καὶ τὸν Μέγα Ἀρσένιο (1), ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μὲ κληρονομικὲς ἀρετὲς καὶ μὲ μεγάλη ἐπιστημονικὴ μόρφωση.

(Τὸ νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι) Νὰ ἑτοιμασθοῦμε γιὰ τὴν Πατρίδα μας, τὸν Οὐρανό, τὸν Παράδεισο. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ συλλάβη ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι μάταιη καὶ ἑτοιμάζει τὸ διαβατήριό του γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ξεχνοῦμε ὅτι ὅλοι θὰ φύγουμε. Δὲν θὰ βγάλουμε ρίζες ἐδῶ. Αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι γιὰ νὰ καλοπεράσουμε. Εἶναι νὰ δίνουμε ἐξετάσεις, γιὰ νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη ζωή. Γι' αὐτὸ ὁ σκοπός μας πρέπει νὰ εἶναι νὰ ἑτοιμασθοῦμε, ὥστε νὰ φύγουμε μὲ ἀναπαυμένη συνείδηση, ὅταν μᾶς καλέση ὁ Θεός, καὶ νὰ πετάξουμε κοντά Του.

Ὅταν ὁ Χριστὸς εὐλόγησε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ χόρτασε τόσες χιλιάδες ἀνθρώπους, ὁ κόσμος ἕνα κι ἕνα εἶπε: «Εἶναι ὅ,τι πρέπει γιὰ βασιλιάς!». Ἔφαγαν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τὰ δυὸ ψάρια καὶ ἐνθουσιάσθηκαν. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοὺς εἶπε νὰ μὴν ἐνδιαφέρωνται γι᾿ αὐτὴν τὴν τροφή, γιατὶ δὲν θὰ μείνουμε ἐδῶ. Σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ δοκιμάζεται ὁ καθένας, ἂν ἀνταποκρίνεται σὲ ὅσα ζητάει ὁ Θεός.

(Πρέπει κανεὶς) Νὰ ἔχη τὸν νοῦ του στὸν Θεό. Νὰ σκέφτεται γιατί ἤρθαμε σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή. Ἐδῶ δὲν ἤρθαμε γιὰ νὰ κάνουμε τὰ πάντα καὶ νὰ βολευτοῦμε. Ἤρθαμε γιὰ νὰ ἑτοιμασθοῦμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ὁ νοῦς μας λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι διαρκῶς ἐκεῖ καὶ σὲ ὅ,τι θὰ μᾶς βοηθήση νὰ πᾶμε ἐκεῖ. Μὲ τὴν φιλότιμη ἀντιμετώπιση, μὲ τὸν ταπεινὸ καὶ φιλότιμο ἀγώνα καταλαβαίνει κανεὶς τὸ νόημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θὰ πῆ γλέντι! Νὰ πιάσετε τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ Μοναχισμοῦ, τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, τὴν εὐαισθησία τὴν πατερική. Τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – ὄχι τοῦ Μοναχισμοῦ ἀλλὰ τῆς ζωῆς – ἔχουν ὑποχρέωση ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ τὸ συλλάβουν. Ἂν τὸ ἔκαναν αὐτό, δὲν θὰ εἶχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Ἀφοῦ ὑπάρχει θεία ἀνταπόδοση, νὰ κοιτάξουμε πῶς θὰ βγάλουμε κανένα φράγκο γιὰ ᾿κεῖ, καὶ ὄχι πῶς θὰ ἔχουμε ἐδῶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας καὶ πῶς θὰ ἀπολαμβάνουμε ἀνθρώπινες τιμές.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοποθετῆ τὸν ἑαυτό του στὴν πραγματικὴ ζωή, ὅλα τὰ χαίρεται. Χαίρεται ποὺ ζῆ, χαίρεται ποὺ θὰ πεθάνη. Ὄχι γιατὶ βαρέθηκε τὴν ζωή του, ἀλλὰ χαίρεται ποὺ θὰ πεθάνη καὶ θὰ πάη κοντὰ στὸν Χριστό.

Χαίρεται, γιατὶ βλέπει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι πρόσκαιρη, ἐνῶ ἡ ἄλλη αἰώνια. Δὲν βαρέθηκε τὴν ζωή, ἀλλὰ σκέφτεται «τί θὰ κάνουμε, δὲν θὰ φύγουμε;» καὶ ἑτοιμάζεται γιὰ ᾿κεῖ, γιατὶ καταλαβαίνει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός του, τὸ νόημα τῆς ζωῆς.

Νά, οἱ κοινωνικοὶ λειτουργοὶ ἔχουν καλωσύνη, οἱ καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται γιὰ τοὺς ἄλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ πηγαίνουν νὰ βοηθήσουν, σὲ κάποιες περιπτώσεις σταματοῦν. Πάει λ.χ. μία νὰ παρηγορήση ἕναν ποὺ ἔχει ἕνα πόδι καὶ αὐτὸς τῆς λέει: «Ἐσὺ μοῦ λὲς "καλημέρα" μὲ δυὸ πόδια, ἀλλὰ ἐγὼ μὲ ἕνα». Τί νὰ τοῦ ἀπαντήση; Πῶς νὰ τὸν βοηθήση μὲ τὴν ψυχολογία; Ἂν δὲν βοηθηθῆ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νὰ συλλάβη τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, δὲν μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ μὲ τίποτε. Νὰ καταλάβη ὅτι γι' αὐτὴν τὴν ἀναπηρία ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ἂν δὲν γογγύζη, θὰ ἔχη νὰ λάβη στὴν ἄλλη ζωὴ ἀποταμιευμένο οὐράνιο μισθὸ καὶ νὰ χαίρεται. Καὶ ἂν ἀκόμη οἱ ἄλλοι περπατοῦσαν μὲ τέσσερα πόδια, νὰ ἔλεγε: «Σὲ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ περπατῶ μὲ ἕνα πόδι». Ἀλλὰ ὅσες δὲν ἔχουν τὴν πνευματικὴ ἀντιμετώπιση, πᾶνε νὰ παρηγορήσουν τοὺς ἀρρώστους καὶ δὲν ξέρουν τί νὰ τοὺς ποῦν. Πάει ἡ κοινωνικὴ λειτουργὸς νὰ παρηγορήση λ.χ. μιὰ γυναίκα τριάντα πέντε χρονῶν μὲ καρκίνο, ποὺ ἔχει καὶ τρία παιδάκια. Τί νὰ τῆς πῆ; Ἂν δὲν βοηθηθῆ αὐτὴ ἡ μητέρα νὰ συλλάβη τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, ἀπελπίζεται, γιατὶ σκέφτεται τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά. Τὴν ἴδια ἀπελπισία ποὺ ἔχει ἡ μητέρα ἔχει καὶ ἡ κοινωνικὴ λειτουργός, ἂν δὲν ἔχη καταλάβει κάτι τὸ ἀνώτερο, τὸ βαθύτερα πνευματικό. Ἂν δὲν ὑπάρχη κατ' ἀρχὰς βαθύτερη τοποθέτηση στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της, δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήση σωστά, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ θεία παρηγοριὰ στὸν ἄλλον. Ἔτσι οἱ καημένες κουράζονται καὶ σωματικά, ἀλλὰ καὶ στενοχωροῦνται, γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδὴ διπλά.

1) Ὁ Ἀββᾶς Ἀρσένιος ὁ Μέγας (354-447) καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Ἦταν μέγας κατὰ τὴν σοφία καὶ τὴν ἀρετή. Ὀνομαζόταν «πατὴρ Βασιλέων», γιατὶ ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος τοῦ ἀνέθεσε τὴν μόρφωση τῶν δύο παιδιῶν του. Τὸ 394 μετὰ ἀπὸ θεία πληροφορία ἀναχωρεῖ γιὰ τὴν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου. Ἂν καὶ εἶχε ζήσει στὰ ἀνάκτορα, διακρίθηκε ὡς μοναχὸς γιὰ τὴν μεγάλη αὐστηρότητα καὶ τὴν σκληραγωγία του.

2) Βλ. Ἰω. 6, 5 κ.ἑ.

                                                https://orthodoxoiorizontes.gr/Paterika_keimena/Gerwn_Paisios_2/To_bathutero_nohma_ths_zwhs.htm    (9 Μαρ 2021   60)