Κυριακή τῶν Ἁγίων: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15

www.osotir.org/

Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

«Ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι»

Σήμερα τιμοῦμε τὴ μνήμη τριῶν μεγάλων μαρτύρων, τῶν ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου. Τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ἀπὸ τὴν Β´ πρὸς Κορινθί­ους ἐπιστολή, εἶναι πρὸς τιμήν τους. Σ᾿ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐκθέτει τὶς πολλὲς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπιζε κατὰ τὴν ἄσκηση τῆς ἀποστολικῆς του διακονίας. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ εἶναι πολὺ ταιριαστὴ καὶ γιὰ τοὺς ἅγιους μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια μὲ φρόνημα ἀπτόητο, χωρὶς νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό.

Μία φράση ξεχωρίζουμε ἀπὸ τὸ Ἀνάγνωσμα, αὐτὴν ποὺ προτάξαμε. Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι, γράφει ὁ θεῖος Παῦλος, σὲ κάθε τόπο καὶ σὲ κάθε περίσταση ἔχουμε θλίψεις, ἀλλὰ οἱ ἐξωτερικὲς αὐτὲς θλίψεις δὲν δημιουργοῦν μέσα μας ἀγωνιώδη στενοχώρια.

Αὐτὸ θὰ δοῦμε σήμερα, πῶς ν᾿ ἀντιμετωπίζουμε τὶς θλίψεις, ὥστε νὰ μὴν κυριευόμαστε ἀπὸ τὴ στενοχώρια.

1.      Μὲ πίστη

Τὸ μεγάλο ὅπλο τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ πίστη, δηλαδὴ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ θεία Πρόνοια γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ ζωή του, ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη εἶναι «ὁ θυρεός» (βλ. Ἐφ. ς´ 16), ἡ μεγάλη ἀσπίδα, μὲ τὴν ὁποία ἀποκρούουμε ὄχι μόνο τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῶν δοκιμασιῶν καὶ ποικίλων θλίψεων, ὥστε νὰ μὴ μᾶς ρίξουν στὴν ἀπόγνωση.

Ὡς πιστοὶ γνωρίζουμε πὼς ὅ,τι συμβαίνει στὴ ζωή μας, τὸ στέλνει ἢ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας. «Πιστὸς ὁ Θεός», γράφει ἀλλοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν». Εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ δοκιμάσετε πειρασμὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὴ δύναμή σας, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν πειρασμὸ θὰ φέρει καὶ τὸ τέλος του, ὥστε νὰ μπορεῖτε νὰ τὸν ἀντέξετε (Α´ Κορ. ι´ [10] 13).

Ἡ πίστη μᾶς πληροφορεῖ ἀκόμη ὅτι ὁ Κύριος, ἰδιαιτέρως στὸν καιρὸ τῆς δοκιμασίας, εἶναι δίπλα μας, μᾶς ἐνισχύει μυστικὰ μὲ τὴν Χάρι Του καὶ ὅτι θὰ μᾶς ἀνταποδώσει τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας Του, ἐὰν κάνουμε ὑπομονή.

2.      Μὲ προσευχὴ καὶ πνευματικὴ μελέτη

Στὴν ὀρθὴ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων μᾶς βοηθοῦν ἐπίσης πολὺ τὰ ὅπλα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς πνευματικῆς μελέτης, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀποτελεσματικὰ ὅταν ὑπάρχει πίστη, ἀλλὰ καὶ ἐνισχύουν τὴν πίστη. Μὲ τὴν προσευχὴ ἀποθέτουμε τὸ πρόβλημά μας στὰ χέρια τοῦ μεγάλου Πατέρα μας, τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν προσευχὴ πέφτουμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μητέρας μας τῆς Παναγίας, καλοῦμε τοὺς Ἁγίους μας, τοὺς στοργικοὺς συμπαραστάτες τῶν δοκιμαζόμενων πιστῶν. Ἡ προσευχὴ χαρίζει πολὺ μεγάλη ἀνακούφιση καὶ ἐνισχύει τὴν κλονιζόμενη ψυχή.

Ἀλλὰ καὶ ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς πολὺ μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς διαφωτίζει. Πόση παρηγοριὰ χαρίζει, παραδείγματος χάριν, τὸ 11ο κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου στοὺς πενθοῦντες! Ἐπίσης πόσο φωτίζει καὶ στηρίζει κάθε θλιβόμενο τὸ 12ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς! Θὰ πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ μνημονεύσουμε τὸ ἱερὸ Ψαλτήριο, τὸν μεγάλο θησαυρὸ ποὺ μᾶς χάρισε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀποτελεῖ ἄριστο μελέτημα καὶ προσευχητάριο τοῦ πιστοῦ· ρίχνει βάλσαμο στὴν ψυχή, τὴν καταρτίζει, τὴ φωτίζει, τὴν ἐνισχύει.

Ὑπάρχουν δὲ καὶ εἰδικὰ πνευματικὰ βιβλία ποὺ πραγματεύονται τὸ μεγάλο θέμα τοῦ πόνου καὶ τῶν θλίψεων, τὰ ὁ­ποῖα ἐπίσης πολὺ μᾶς βοηθοῦν στὶς δύσκολες ὧρες.

Τὸ πέρασμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ γῆ εἶναι διαδρομὴ μέσα στὸν πόνο. Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ὑπέφερε τοὺς μεγαλύτερους πόνους, ἀπὸ τὸ παγερὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ μέχρι τὸν φρικτὸ Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἡ πίστη μας δὲν μᾶς ὑπόσχεται ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς θλίψεις, ἀλλὰ τὴ δύναμη νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε μὲ ὑπομονή, ἀκόμη καὶ μὲ χαρά. Μέσα στὴν Ἐκκλησία οἱ δοκιμασίες τοῦ Χριστιανοῦ διὰ τῆς πίστεως στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο Ἰησοῦ μεταμορφώνονται σὲ σωτήρια φάρμακα, σὲ ἁγιαστικὰ μέσα καὶ ἱερὰ καυχήματα. Νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος ἔτσι νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε καὶ ἐμεῖς, ὥστε νὰ φθάσουμε στὴ Βασιλεία τῆς αἰωνίου μακαριότητος.

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα

Αδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

https://www.osotir.org/2018/11/07/i-antimetopisi-ton-thlipseon/