Κυριακή της Τυρινής, Αποστ. Ρωμ. 13, 11 – 14, 4

imconstantias.org.cy

Τρύφωνα Παπαγιάννη, Θεολόγου – Εκπαιδευτικού Μ.Ε.

Σχολιασμός

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κυριακή της Τυρινής. Ονομάζεται έτσι γιατί επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων την Κυριακή αυτή, αλλά και την εεβδομάδα που προηγείται. Το αποστολικό ανάγνωσμα καλεί τους πιστούς να προετοιμαστούν κατάλληλα, ενόψει της ένδοξης έλευσης του Χριστού.

Μέσα από δύο αντιθέσεις τις οποίες λαμβάνει από τον φυσικό κόσμο, ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει στους Ρωμαίους μια μεγάλη πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του φωτός και του σκότους. Γι΄ αυτό και είναι πολύ χαρακτηριστική η φράση του: «Η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν». (Ρωμ ΙΓ΄ 12). Να αφήσουν στην άκρη τα έργα της αμαρτίας και να αναλάβουν τα όπλα του φωτός. Δεδομένου ότι η μέρα και η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου δεν είναι σε κανένα γνωστή,  χρειάζεται η προετοιμασία του καθενός.

Ο Απόστολος των εθνών μας καλεί να εγκαταλείψουμε τον αμαρτωλό τρόπο ζωής και να επιλέξουμε το δρόμο της αρετής που είναι λουσμένος από το φως του Χριστού. Αυτό είναι και το μήνυμα που στέλνει η Εκκλησία μας, λίγο πριν εισέλθουμε στο «Στάδιο των αρετών». Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια πορεία με εσωτερικά χαρακτηριστικά, όπου καλούμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να συναντήσουμε τον Θεό μας αναστημένο εκ των νεκρών, αφού περάσουμε από το καμίνι του Πάθους και του Σταυρού. Σ’ αυτή την πορεία, που εικονίζει την πορεία ολόκληρης της ζωής του Χριστιανού, οφείλουμε να εγκαταλείψουμε τα πάθη μας, να παλέψουμε με τις αδυναμίες, να αναμετρηθούμε με τον κακό εαυτό μας. Αυτά θα τα επιτύχουμε αφού χρησιμοποιήσουμε τις πνευματικές εκείνες δυνατότητες, που μάς παρέχει η Εκκλησία μας, για τις οποίες ομιλεί ο Απόστολος Παύλος. Αυτές είναι οι αρετές. Οι αρετές – πνευματικά γυμνάσματα, στα οποία καλούμαστε να συναγωνιστούμε την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας, είναι η νηστεία, η προσευχή, η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η αγάπη, κυρίως, όμως, η μετάνοια. Όλα αυτά τα πνευματικά κεφάλαια συνθέτουν τον καμβά του πνευματικού μας αγώνα και βοηθούν στην πνευματική μας ολοκλήρωση και τελική ένωσή μας με τον Θεό. Πρέπει, όμως, να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Οι αρετές από μόνες τους, προβαλλόμενες ως ανθρώπινα κατορθώματα, αποξενωμένες από την χάρη του Θεού, οδηγούν στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι δυνατόν να εξάρουν τον εγωισμό μας, προκειμένου να πιστέψουμε στη δήθεν πνευματική μας αυτάρκεια. Όποιος οδηγείται σ’ αυτό το συμπέρασμα, την ίδια στιγμή καταστρέφει ότι έκτισε μέσα του.

Για να έχει αποτελέσματα ο αγώνας της αρετής και να μη γίνεται μάταια, πρέπει να απογυμνωθεί από εξωτερικά χαρακτηριστικά, που επιζητούν την ανθρώπινη επιδοκιμασία και να περιοριστεί στο εσωτερικό πεδίο της ύπαρξής μας. Λέει χαρακτηριστικά ο Αββάς Ησαΐας: «Εκείνος ο οποίος κομπιάζει και αγωνίζεται διά την αρετήν και δε φροντίζει να αποκρύπτεται, ώστε να μην αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι την  καλήν του αυτήν εργασίαν, ομοιάζει προς οικίαν, της οποίας έχουν αφαιρεθεί η θύρα και τα παράθυρα και ως εκ τούτου, ευκόλως εισέρχεται εντός αυτής οποιοδήποτε ερπετόν θελήσει». Την εσωτερική διάσταση των αρετών διακηρύσσει και ένας ακόμα λαμπρός εκπρόσωπος της ασκητικής γραμματείας, ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, που σημειώνει: «Αρετή δεν είναι επίδειξη πολλών και διαφόρων πράξεων που επιτελούνται μέσω του σώματος, αλλά το περιεχόμενο σοφότατης καρδιάς, την οποία στηρίζει η ελπίδα προς τον Θεό. Την καρδιά αυτή συνδέει προς τα κατά Θεόν επιτελούμενα έργα ο ορθός σκοπός».

Στον πειρασμό της επίδειξης των εξωτερικών σχημάτων της ευσέβειάς τους, των αρετών τους δηλ. υποπίπτουν συχνά πολλοί αδελφοί μα Χριστιανοί, κυρίως σε περιόδους σαν κι αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι η κατάκτηση των αρετών μπορεί από μόνη της να εξασφαλίσει την σωτηρία της ψυχής και την ένωση με τον Θεό. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι αρετές είναι εργαλεία δοσμένα από τον Θεό, τα οποία καθίστανται ενεργά και χρήσιμα όταν χρησιμοποιούνται ως καρπός Θείας φώτισης, έμπνευσης και Χάρης, που δίδονται σε καρδιές ταπεινές, που έχουν μάθει να εργάζονται μυστικά και ταπεινά. Γι’ αυτό, ας έχουμε πάντα κατά νου, αυτό που έλεγε ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ και  αυτό ας είναι ο σκοπός του αγώνα μας τη Σαρακοστή που ξεκινά: «Δεν είναι οι αρετές ο σκοπός της ζωής, αλλά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος». Όταν Αυτό εντυπωθεί στη ζωή μας και πληρώσει την ύπαρξή μας, τότε οι αρετές θα είναι το φυσικό επακόλουθο, η επιβράβευση του Θεού στον πνευματικό μας αγώνα.

Ένα άλλο φοβερό αμάρτημα στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Απόστολος Παύλος είναι η κατάκριση, την οποία πρέπει να αποφεύγουμε όλοι ανεξαιρέτως με κάθε τρόπο από τη ζωή μας. Οι πιστοί θα λογοδοτήσουν ο καθένας ξεχωριστά γα τις πράξεις και τη ζωή του ενώπιον του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός μας τονίζει να μην κρίνουμε τους συνανθρώπους μας για να μην μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνουμε θα κριθούμε και με το μέτρο που μετράμε θα μετρηθούμε (Ματθ. 7,1-2). Η κατάκριση περιέχει εωσφορικό εγωισμό και εκβάλλει την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε προς τους άλλους συνανθρώπους μας. Έτσι νουθετεί τους πιστούς να δέχονται τους άλλους χωρίς να τους κατακρίνουν. Αν κάποιος έχει ασθενική πίστη να τον δεχόμαστε και να τον στηρίζουμε και όχι να τον κατακρίνουμε. Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που ξεκινά η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να μην κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Θέλοντας να μας φανερώσει πόσο φοβερό πράγμα είναι η κατάκριση μας λέει: «ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις ένα ξένο υπηρέτη;». Όλοι οι πιστοί είμαστε ίσοι μεταξύ μας δούλοι στον ίδιο Κύριο, πως είναι δυνατόν να κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Το έργο αυτό ανήκει μόνο στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, που είναι ο μοναδικός κριτής της ζωής του κάθε ανθρώπου.

Ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί και μας συμβουλεύει. Ο υμνογράφος της  Εκκλησίας μας, βασισμένος στον Απόστολο Παύλο αναγγέλλει: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται. Οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε….Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν». Το στάδιο των αρετών έχει ανοίξει. Όσοι θέλετε να αγωνιστείτε εισέλθετε….Και αφού φορέσαμε την πανοπλία του Σταυρού, ας πολεμήσουμε τον εχθρό, έχοντας την πίστη σαν στέρεο τείχος και σαν θώρακα την προσευχή και περικεφαλαία την ελεημοσύνη. Στη θέση του μαχαιριού τη νηστεία, που βγάζει από την καρδιά κάθε κακία. Καλό Στάδιο.

Πρωτότυπο κείμενο

Και τούτο, ειδότες τον καιρόν, ότι ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι· νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία η ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω, αλλ᾿ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και της σαρκὸς πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας. Τον δε ασθενούντα τη πίστει προσλαμβάνεσθε, μη εις διακρίσεις διαλογισμών. Ος μεν πιστεύει φαγείν πάντα, ο δε ασθενών λάχανα εσθίει.  Ο εσθίων τὸν μὴ εσθίοντα μη εξουθενείτω, και ο μη εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω· ο Θεὸς γαρ αυτὸν προσελάβετο. Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; Τω ιδίω Κυρίω στήκει η πίπτει· σταθήσεται δε· δυνατὸς γαρ εστιν ο Θεὸς στήσαι αυτόν.

Απόδοση στη νεοελληνική

Όλα αυτά σας τα λέω επειδή, όπως ξέρετε, είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο. Γιατί τώρα η τελική σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου να ’ναι φεύγει, και η μέρα κοντεύει να ’ρθει. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες και οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστού και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει  στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας. Να δέχεστε όποιον έχει ασθενή πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του. Για παράδειγμα, ένας πιστεύει πως μπορεί να φάει απ’ όλα, ενώ κάποιος άλλος, που έχει ασθενική πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αυτός που τρώει απ’ όλα, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώει κι εκείνος που δεν τρώει, ας κατακρίνει εκείνον που τρώει, γιατί ο Θεός τον έχει δεχτεί στην εκκλησία του. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν ξένο υπηρέτη; Μόνο ο Κύριος του μπορεί να κρίνει αν στέκεται η όχι στην πίστη του, γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη να τον στηρίξει.

http://www.imconstantias.org.cy/1510/    (26 Φεβ 2017   94)

Σχετικές Δημοσιεύσεις :

Κυριακή τῆς Τυροφάγου (Ρωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4)