Κυριακή, Ε΄ Νηστειῶν, Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (Τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ: Ἑβρ. β΄ 11-18)

www.osotir.org

«Ἐλεήμων καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς»

Κοσμοχαρμόσυνη γιορτὴ γιορτάζουμε σήμερα, τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου. Σκιρτοῦν οἱ καρδιὲς τῶν πιστῶν καὶ ψάλλουν τὰ χείλη μας: «Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν»!

Ἀλλὰ γιατί τόσο μεγάλη χαρά; Διότι σήμερα «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται»! Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, προσλαμβάνει ἀπὸ τὴν πάναγνη Μαριὰμ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀρχίζει νὰ κυοφορεῖται ὡς ἄνθρωπος στὴν καθαρότατη κοιλία της. Γίνεται «κατὰ πάντα» ὅμοιος μὲ ἐμᾶς, «ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν», ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν σήμερα τί σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος ἐνανθρώπησε γιὰ νὰ γίνει «ἐλεήμων καὶ πιστὸς ἀρχιερεύς», καὶ τί συνέπειες ἔχει αὐτὸ στὴ ζωή μας.

1. Ἔγινε ὅμοιος μὲ μᾶς καὶ θυσιάσθηκε γιὰ μᾶς!

Τὸ ἀνθρώπινο γένος ἦταν ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ μᾶς σώσει, γι᾿ αὐτό, ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἔλαβεν ἑαυτῷ σῶμα τὸ δυνάμενον ἀποθανεῖν, ἵνα ὡς ἴδιον ἀντὶ πάντων αὐτὸ προσενέγκῃ»1. Ἔλαβε γιὰ τὸν Ἑαυτό Του σῶμα ποὺ θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ πεθάνει, ὥστε νὰ τὸ προσφέρει ὡς ἀντιπρόσωπος ὅλων γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Ἔγινε λοιπὸν ἄνθρωπος, ἔγινε ὅμοιος μ᾿ ἐμᾶς, ἔζησε τὴ ζωή μας καὶ «πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς»· ὑπέστη καὶ ὁ Ἴδιος πειρασμοὺς καὶ θλίψεις χωρὶς νὰ ἁμαρτήσει. Τὰ γνώριζε ὡς Θεός· τὰ γνώρισε καὶ ὡς ἄνθρωπος· καὶ «μετὰ πολλῆς προθυμίας ὀρέξει χεῖρα, συμπαθὴς ἔσται», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος2. Μὲ πολλὴ προθυμία θ᾿ ἁπλώσει τὸ χέρι Του γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς δοκιμαζομένους, γνωρίζει νὰ συμπονᾶ.

Ὁ Κύριος λοιπὸν μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὴ θυσία Του ἔγινε ὄντως «ἐλεήμων καὶ πιστὸς ἀρχιερεύς», δηλαδὴ Ἀρχιερεὺς σπλαχνικὸς καὶ ἄξιος, ὥστε νὰ στηρίζει κανεὶς τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του σ᾿ Ἐκεῖνον. Ἔγινε ἄνθρωπος, ἔγινε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς· μᾶς καταλαβαίνει, ἀλλὰ καὶ ἡ θυσία Του ἔγινε γιὰ λογαριασμὸ ὅλων μας. Δὲν ἔπαυσε ὅμως νὰ εἶναι καὶ Θεός, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ θυσία Του ἔχει ἄπειρη ἀξία καὶ ἡ μεσιτεία Του ἀσύγκριτη ἰσχύ.

2. Εὐγνωμοσύνη καὶ καταφυγὴ στὸν Ἀρχιερέα μας

Πόσο θερμὴ εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε στὸν Λυτρωτή μας, ποὺ μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη! Δὲν πρέπει νὰ περνᾶ ἡμέρα τῆς ζωῆς μας κατὰ τὴν ὁποία νὰ μὴν ἀναπέμπουμε εὐχαριστίες πρὸς τὸν Κύριο γιὰ τὴν Ἐνανθρώπηση καὶ τὸ σωτήριο Πάθος Του! Ἄλλωστε στὴ θεία Λειτουργία αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουμε: Προσφέρουμε τὴν ἀναίμακτη θυσία εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ γιὰ ὅλες μὲν τὶς εὐεργεσίες Του, ἰδιαιτέρως ὅμως γιὰ τὴ θεία Ἐνανθρώπηση, τὴ Σταύρωση ἀλλὰ καὶ ὅ­λα ὅσα ἔγιναν γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Ὀφείλουμε ὅμως αὐτὴ τὴν εὐγνωμοσύνη νὰ τὴν ἐκδηλώνουμε στὴν πράξη μὲ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν προσεκτικὴ ζωή μας. Ἂν ὁ Κύριός μας ὑπέστη τόσα γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὴν ἁμαρτία, εἶναι δυνατὸν ὁ πιστὸς Χριστιανὸς νὰ παίζει μὲ τὴν ἁμαρτία, νὰ συσχηματίζεται μὲ τὸν κόσμο ἢ νὰ παραμελεῖ τὴ μετάνοιά του; Ἂς μὴν προδώσουμε τέτοια ἀγάπη, ἂς σεβαστοῦμε τὴ φρικτὴ θυσία Του.

Καὶ ἂς καταφεύγουμε στὸν εὐσπλαχνικὸ Ἀρχιερέα μας, ὁ Ὁποῖος «δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι». «Δύναται»· μπορεῖ. Ὅμως ἂν δὲν καταφύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον ἐν μετανοίᾳ, ἂν δὲν Τοῦ δώσουμε τὸ δικαίωμα, δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνος Του νὰ μᾶς σώσει, διότι σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Νὰ καταφεύγουμε λοιπὸν σ᾿ Ἐκεῖνον μὲ δυνατὴ πίστη, μὲ ἀκλόνητη ἐλπίδα· διότι εἶναι «ὁ μόνος φιλάνθρωπος».

Μεγάλη ἑορτὴ ἑορτάζουμε σήμερα, ἀδελφοί. Σήμερα ἔσκυψε ὁ οὐρανὸς καὶ ἄγγιξε τὴ γῆ! Ὁ Ἀρχάγγελος χαιρέτισε τὴν Παρθένο, ἡ ὁποία εἵλκυσε τὸ βλέμμα τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ. Καὶ μέσα στὰ πανάγια σπλάχνα της ἑνώθηκε ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο! Ὁλόθερμα καὶ ἀλλεπάλληλα «εὐχαριστῶ» νὰ ἀναπέμπουμε καὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴ Μητέρα τοῦ Ἀρχιερέως μας, ἀπὸ τὴν ὁποία Ἐκεῖνος δανείσθηκε τὴ φύση μας γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει καὶ νὰ τὴ θεώσει. Καὶ ἂς ἐπικαλούμαστε καὶ ἐκείνην νὰ πρεσβεύει στὸν Υἱό της, γιὰ νὰ γευόμαστε ἐμεῖς τοὺς καρποὺς τῆς σταυρικῆς Του θυσίας «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον».

Ἀδελφοί, ὁ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες· δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν, λέγων· ἀπαγγελῶ τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε· καὶ πάλιν· ἐγὼ ἔσομαι πεποιθὼς ἐπ’ αὐτῷ· καὶ πάλιν· ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός. ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας. οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος Ἀβραὰμ ἐπιλαμβάνεται. ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.

1. Στό: Π. Ν. Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐ­πιστολὰς τῆς Καινῆς Διαθήκης, τόμ. 3ος, ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 19964, σελ. 47 (Ἑβρ. β´ 14 [3]).

2. PG 63, 47-48.

https://www.osotir.org/2018/03/20/o-archierefs-mas/