Άγιος Παΐσιος: Φίλος με τα πουλιά και τα ζώα

prostiniki.gr

Κάποτε ο άγιος Παΐσιος περπατούσε στο δάσος για να πάει να λειτουργηθεί σε μια εκκλησία. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε δύο αρκούδες. Βρισκόταν στην περιοχή της Κόνιτσας. 

Πριν προλάβουν οι αρκούδες να του επιτεθούν, άπλωσε το χέρι του και τους πρόσφερε το ένα από τα δυο πρόσφορα που κρατούσε. «Θα το μοιραστείτε», είπε ήρεμα και φυσικά, και το έκοψε στα δυο. «Το άλλο δεν μπορώ να σας το δώσω…». 

Τα ζώα πήραν το μερίδιό τους και περπάτησαν μαζί του μέχρι το χωριό. [1]

–Γέροντα, τον ρώτησαν κάποτε, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

–Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους, απάντησε. Στον παράδεισο, πριν την πτώση στην αμαρτία, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους πρωτοπλάστους με ευλάβεια…

–Και πώς επανέρχεται ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

–Πρέπει να εξαγνισθεί η καρδιά, να αποκτήσει την ψυχική καθαρότητα.

Αυτήν την καθαρότητα και τη θεία χάρη, την είχε ο Άγιος. Το έβλεπαν τα άγρια ζώα, και ημέρευαν κοντά του.

Ο Άγιος φρόντιζε με τρυφερότητα όλα τα ζώα. Κι αυτά του ανταπέδιδαν την αγάπη τους.

«Όταν ήμουν στο Σινά», διηγείται ο ίδιος, «είχα δυο πέρδικες. Περνούσα κάτι στενοχώριες κι έρχονταν τα πουλιά να μου κάνουν συντροφιά και να με παρηγορήσουν. Όπου πήγαινα, έρχονταν κοντά μου. Όταν σκάλιζα εικόνες, ανέβαιναν στους ώμους μου. Μια φορά αρρώστησα… Όταν έγινα καλά, πήγα… να τα ταΐσω… Άφησα το φαγητό και έφυγα. Την άλλη μέρα τα πουλιά με προϋπάντησαν… Δεν είχαν φάει το φαγητό τους. Μόλις όμως με είδαν, έφαγαν».[2]

Ο Άγιος επικοινωνούσε με τα ζώα, σαν να ήταν οι πιο καλοί του φίλοι. Και αυτά του έκαναν υπακοή.

Διηγείται κάποιος που τον επισκέφθηκε στο υπαίθριο Αρχονταρίκι, στο κελλί του Τιμίου Σταυρού: «Η περιοχή είχε πολλά πουλιά, κυρίως αηδόνια, τα οποία κελαηδούσαν… Μας δυσκόλευαν στη συζήτηση. Σε μια στιγμή ακούμε τον Γέροντα να λέει: Κοπάστε (δηλ. σωπάστε), ευλογημένα, αφού βλέπετε ότι έχω συζήτηση. Όταν τελειώσω εγώ, τότε ν’ ἀρχίσετε εσείς. Αυτομάτως τα πουλιά «κόπασαν», χωρίς να κινηθούν από τη θέση τους. Τόσο εντυπωσιασθήκαμε από αυτό το γεγονός, ώστε αδυνατούσαμε στη συνέχεια να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση…».[3]

Άλλη μια φορά, ενώ είχε κόσμο, παρουσιάσθηκε ένα τεράστιο φίδι. Κάποιος πήρε μια πέτρα να το χτυπήσει. «Μην το πειράζετε», είπε ο Γέροντας. «Έρχεται να μου κάνει παρέα». Σηκώθηκε, έδωσε στο φίδι νερό, και του είπε να φύγει, γιατί είχε παρέα. Το φίδι υπάκουσε και χάθηκε μέσα στα χόρτα αφήνοντας όλους άναυδους.[4]

Στο κελλί της Παναγούδας μια μέρα συνέβη το εξής εκπληκτικό:

Ο Γέροντας είπε σε μια παρέα προσκυνητών να πάρουν λουκούμια. Εκείνοι είδαν ότι το κουτί ήταν γεμάτο μυρμήγκια. Κάποιος προσκυνητής, φαίνεται, δεν θα το είχε κλείσει καλά, αν και ο Γέροντας είχε γράψει πάνω να κλείνουν καλά το κουτί. Τότε ο Γέροντας πήρε με φυσικότητα ένα λουκούμι, το άφησε πιο πέρα και είπε με σοβαρότητα στα μυρμήγκια: «Αυτό είναι το δικό σας. Πηγαίνετε να φάτε, κι αφήστε τα άλλα για τους ανθρώπους». Τότε όλα τα μυρμήγκια έκαναν υπακοή, βγήκαν απ’ τό κουτί και μαζεύτηκαν πάνω στο δικό τους λουκούμι![5]

Ο Άγιος Παΐσιος δεν έκανε τίποτα, για να εντυπωσιάσει. Έκανε τα πάντα για την ωφέλεια των ακροατών του. Για το σκοπό αυτό επεστράτευε ακόμη και τα ζώα.

Κάποτε τον επισκέφθηκε ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, που δυσκολευόταν να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός. Αφού τον άκουσε, ο Γέροντας τού απάντησε: «Ξέρεις; Είσαι πιο ανόητος κι από μια σαύρα». Ο καθηγητής ενοχλήθηκε. Μα ο Γέροντας επέμενε. «Αλήθεια σου λέω, και θα σου το αποδείξω». Και φώναξε μια σαύρα που ήταν εκεί κοντά. Το ερπετό έτρεξε αμέσως και ο Γέροντας το ρώτησε αν υπάρχει Θεός. Η σαύρα τότε σηκώθηκε στα δυο της πόδια και σκύβοντας το κεφάλι προς τα κάτω, έδωσε καταφατική απάντηση. Ο καθηγητής τα έχασε και άρχισε να κλαίει. «Βλέπεις λοιπόν που και η σαύρα γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός;», είπε ο Γέροντας. Ο καθηγητής έφυγε συγκλονισμένος.[6]

Ο άγιος Παΐσιος είχε απέραντη αγάπη. Και η αγάπη του, που ξεχείλιζε πρώτα για την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, περίσσευε και για τα υπόλοιπα δημιουργήματα του Θεού. Ο Άγιος πονούσε για όλη την κτίση. Και η κτίση τού ανταπέδιδε την αγάπη της.

Νεφέλη

«Πρός τή ΝΙΚΗ», Νοέμβριος 2015

https://prostiniki.gr/agios-pa%CE%90sios-filos-me-ta-poulia-kai-ta-zoa/     (1 Νοε 2021   64)