Ο Χριστός ως πατέρας δίπλα μου ή ως είδωλο μακριά μου ;

euxh.gr

Δεν έρχεται ποτέ απρόσκλητος. Δεν παραβιάζει ποτέ την ελευθερία μας. Δεν μας εκβιάζει. Είναι ο πάνταχου παρών και τα πάντα πληρών. Ειναι ο ενεργών.

Απλά περιμένει μυστικά σιωπηλός και αθόρυβος με την αγκαλιά του ανοιχτή για να πάμε και να αναπαυτούμε. Αν θα τρέξουμε κοντά του εξαρτάται από εμάς.

Εμείς θα τρέξουμε, εκείνος θα μας δεχτεί με χαρά. Αν όμως δεν κάνουμε εμείς αυτή την κίνηση τότε θα υποστούμε σαν αποτέλεσμα την μοναξιά της ορφάνιας και την συντροφιά του εγωισμού μας που δυστυχώς δεν θα μας επιστρέψει στο σπίτι μας αλλά θα μας πάει σε δρόμους σκοτεινούς και πλανεμένους.

Μας έφτιαξε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση. Τι σημαίνει αυτό; Είμαστε φτιαγμένοι κατ’εικόνα Χριστού και αυτή η πορεία του αγιασμού εξαρτάται από τη δική μας κίνηση, τι θα κάνουμε τελικά αυτή την ελευθερία. Που θα την πάμε ; Η σχέση χρειάζεται δύο πρόσωπα, ποία ειναι αυτά ; Θα βαδίσουμε τη ζωή μας σε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού ή με τον διάβολο; Πολλές φορές οι πράξεις μας δείχνουν ότι συνοδοιπόρο στη ζωή μας έχουμε τον διάβολο και όχι τον Χριστό.

Μας έβαλε στην αγκαλιά του με το βάπτισμα και εμείς απο την επόμενη μέρα γίναμε περιπλανώμενοι σε σκοτεινά μονοπάτια ...Θα πάρουμε άραγε την απόφαση της επιστροφής; Θα τον φωνάξουμε;

Στην πόρτα της καρδιάς του ανθρώπου το πόμολο βρίσκεται από τη μέσα πλευρά. Η κίνηση να την ανοίξουμε είναι η αγαθότητα της προαιρέσεως μας. Και όταν αυτή η ελεύθερη βουλητική κίνηση γίνει πράξη τότε αντικρίζουμε τη Βασιλεία του Νυμφίου Χριστού και ξεκινάει το ταξίδι της σωτηρίας.

Πολλοί αδερφοί μας λένε οτι : “Πιστεύω με τον τρόπο μου”, “Θα μας σώσει ο Θεός και όλα καλά”, “Ο Θεός θα κάνει εκείνο το άλλο” όλες αυτές οι φράσεις είναι τελείως αόριστες. Δεν απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ούτε αφορούν κάποια συγκεκριμένη σχέση και στάση ζωής με τον Θεό.

Θεολογικές αοριστολογίες που δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά. Πολλές φορές λέγοντας ίσως για να αναπαύσουν επιφανειακά κάποιο θρησκευτικό εσωτερικό συναίσθημα που κλαίει και φωνάζει με λυγμούς. Ο Χριστός αδερφέ μπορεί να σε ξέρει αλλά αν δεν πάς σε Εκείνον αυτός δεν θα έρθει σε σένα χωρίς να το θέλεις πραγματικά.

Σε καλεί συνέχεια αλλά δεν θα ενεργήσει χωρίς την δική σου συγκατάθεση. Στην ζωή του ο Κύριος μιλούσε με τους ανθρώπους τις πόρνες και τους αμαρτωλούς μπήκε σε διάλογο ο δημιουργός με το δημιούργημα και σε αυτόν τον διάλογο γινόντουσαν τα αποκαλυπτήρια του θελήματος του ανθρώπου προς τον Χριστό. Ακόμα και η εσωτερική διάθεση υποδοχής του Κυρίου ειναι και αυτό ένα κάλεσμα, μια κραυγή, ένα "θέλω" . Και αυτό το "θέλω" είναι πράξη ζωής και όχι μια επικλητική φιλοσοφική αναφορά στο Χριστό.

Πολλοί λένε ότι στον Χριστό και η πίστη αυτή αρχίζει και τελειώνει με την εικόνα που έχουν κρεμασμένη στον τοίχο του σπιτιού τους. Άλλοι έχουν μια θεωρητική πίστη αλλά πράξη ζωής δεν γίνεται. Σε άλλους ο Χριστός είναι ένα Ον που θα το καλέσουμε σε κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις ζωής για να μας βοηθήσει. Συνήθως τον καλούν στα άσχημα, στα ευχάριστα το “Δοξα τω Θεω” δυστυχώς δεν βγαίνει ποτέ.

Στην Ορθόδοξη πίστη τα πράγματα είναι συγκεκριμένα όσο ποτέ. Στις προσευχές μας μιλάμε και απευθυνόμαστε σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Στην Θεία λατρεία μας κάνει το τραπέζι και κοινωνούμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Στη ζωή μου μέσα από τον ευλογημένο δρόμο της υπακοής υποδέχομαι το θέλημα του Θεού στη ζωή μου και προχωράμε μαζί.

Το ότι μεταλαμβάνω Σώμα και Αίμα Χριστού στην Εκκλησία σημαίνει ότι όλη μου η ζωή κοινωνεί τον Χριστό για να μπορώ να κάτσω στο τραπέζι μαζί Του. Αν δεν θέλω να παντρευτώ με τον άνθρωπο μου στην Εκκλησία , αν δεν εξομολογούμαι , αν δεν έχει η καθημερινότητα μου αναφορά σε Εκείνον, αν δεν μελετάω και δεν προσεύχομαι για να μάθω ποιός ειναι αυτός ο Θεός και τι θέλει τελικά απο μένα, τότε για ποια Κοινωνία Θεού και ανθρώπου μιλάμε; Δεν μπορούμε να μιλάμε για σχέση με τον Χριστό με έναν εκκλησιασμό Χριστούγεννα , Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Αυτό δεν λέγεται σχέση. Είναι μια μορφή ειδωλολατρείας για να καλύψω κάποιο εσωτερικό υπερφυσικό υπαρξιακό κενό.

Πού βρίσκεται τελικά ο Χριστός στη ζωή μου ; Είναι σημείο υπαρξιακής αναφοράς; ή απλά ένα θρησκευτικό είδωλο για να μας πάνε καλά τα πράγματα;

Ο Χριστός για να έρθει στη ζωή μου θα πρέπει να Του φωνάξω, να τον εντάξω μέσα στη ζωή μου , στην καθημερινότητα μου. Να γίνει κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι προς την Βασιλεία των Ουρανών κρατώντας το χέρι του Πατέρα μου, δηλαδή του Κυρίου.

Αυτό θα γίνει όταν νοηματοδοτικά προσανατολίσω όλη μου την ύπαρξη ‘ωστε να γίνει αναφορά σε Εκείνον. Από το απλό καλημέρα στον γείτονα , μέχρι τη δυσάρεστη είδηση από τον γιατρό, από την αγκαλιά του παιδιού μου , μέχρι τον πόλεμο που μου κάνει ο συνάδελφος στη δουλειά εγώ θα πρέπει να ευωδιάζω Χριστό, μέχρι τα σ’αγαπώ και τη συγγνώμη που θα βγούν απο την καρδιά μου. Στα μεγάλα διλήμματα που κρατάω το χέρι της γυναίκας μου και του παιδιού μου και πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Αν δεν φωνάξω τον Χριστό η πορεία της ζωής μου δεν θα ανοίξει στην ανατολή αλλά στην δύση του φωτός και σε άσχημες καταστάσεις.

Να ευωδιάζει Χριστό και η ψυχή και το σώμα μου, απο το βλέμμα μου, την χειραψία που θα δώσω σε κάποιον μέχρι το πώς αναπνεύω. Τα πάντα να μαρτυρούν την παρουσία Του στη ζωή μου και ότι είμαι ένας συνοδοιπόρος μαζί Του και αυτός είναι ο ενεργών στην ζωή μου. Να με βλέπει ο άλλος και το πρώτο πράγμα που θα σκέφτεται να είναι ότι ανήκω στον ουρανό απλά περπατάω στη γή σαν επισκέπτης για λίγο διάστημα. Σχέση με τον Χριστό χωρίς υπακοή και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει.

Για να πάω και να βαθύνω τη σχέση με τον Χριστό πρέπει να τον γνωρίσω. Δυστυχώς δεν μελετάμε Αγία Γράφή και δεν γνωρίζουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Πώς θα πάω τη σχέση παραπέρα όταν δεν γνωρίζω το πρόσωπο με το οποίο σχετίζομαι ώστε να το αναγνωρίζω και την παρουσία Του μέσα στη ζωή μου;...Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν την φιλοσοφημένη αοριστολογία και ας πάμε στην ουσία της σχέσης...απλά και συγκεκριμένα… Με καρδιά και με πράξη...

Από το ξεκίνημα της ημέρας η πρώτη καλημέρα ανήκει στον Χριστό με την προσευχή και την προσφορά του θυμιάματος ώς σφραγίδα του παραδείσου με τα όμορφα αρώματα στον τραυματισμένο μας κόσμο. Το κλείσιμο της ημέρας πάλι ανήκει σε Εκείνον με την βραδινή προσευχή και αναφορά του ημερήσιου απολογισμού για να πάω πνευματικά λιγάκι παραπέρα.

Όλη την υπόλοιπη μέρα να τον έχω μέσα στην καρδιά μου και να προσπαθώ να τον ακούω. Να τον καλώ σε κάθετι από το πιό μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Η κραυγή ότι τον έχω ανάγκη και τον θέλω βαθαίνει στη σχέση , τη στερεώνει , και ο άνθρωπος ανακαλύπτει περισσότερα διαμάντια στο κάστρο της καρδιάς του.

Δεν προσεύχομαι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός να με ακούσει. Προσεύχομαι διότι εγώ έχω ανάγκη Εκείνον.

Δεν προσεύχομαι απλά για να πω κάποια λογάκια έτσι αόριστα. Προσεύχομαι διότι θέλω να του μιλήσω όπως μιλούσα στον πατέρα μου όταν ήμουνα μικρός και θέλω να μου απαντήσει. Έχω ανάγκη να μου απαντήσει, διότι ξέρω ότι η απάντηση Του δεν θα είναι κάποιες φράσεις αλλά ακτίνες της δικής Του παρουσίας στη δική μου ζωή για να βρώ και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.

Καλή πορεία επιστροφής ....

https://euxh.gr/theologia/orthodoxia/o-xristos-os-pateras-dipla-mou-i-os-eidolo-makria-mou?fbclid=IwAR0ffnw9PoRP0y11ip7OkKJdgwuegxHhKdJBx_-_UX2uNNw37EEHRQkCxMI   (3ιουλ 2019   70)   (2 Νοε 2021   45/121)