Σκοτεινό φθινοπωρινό πρωινό.
Μια γυναίκα περπατά στο πάρκο και μιλά δυνατά. Οι άνθρωποι την αποφεύγουν: ποιος θέλει να αντιμετωπίσει έναν ψυχιατρικό ασθενή;
Νιώθω άβολα, αλλά οι δρόμοι μας
διασταυρώνονται. Ξαφνικά βλέπω ένα καθαρό βλέμμα. Χαμογελάει και εξηγεί:
- Τρομακτικό - έτσι προσεύχομαι δυνατά!
Εδώ χαμογελάω κι εγώ.
Θυμάμαι την
ιστορία του μοναχού Αμβρόσιου της Οπτίνας.
Ο πατέρας αγαπούσε πολύ να το πει.
Ένας παπαγάλος ζούσε σε μια οικογένεια
και έμαθε να λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Μόλις ένας παπαγάλος
πέταξε έξω από το παράθυρο, ένας αετός τον άρπαξε.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», φώναξε
το άτυχο πουλί.
Ο αετός έκλεισε τα νύχια του έκπληκτος.
Ο παπαγάλος σώθηκε.
- Εδώ, - είπε ο ιερέας,
- τι συμβαίνει όταν εκφράζεστε με τα
λόγια μιας προσευχής. Τότε οι «αετοί» πετούν μακριά.
Η
γυναίκα στο πάρκο το επιβεβαίωσε.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/09/blog-post_400.html?m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.