Όταν οι σιωπές έχουν κραυγές αναζήτησης …. π. Σπυρίδων Σκουτής

athonikoipateres.gr

Δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν κάποιος είναι θλιμμένος η συμβουλή «Μην λυπάσαι , μην στεναχωριέσαι» είναι άκυρη. Λες και αυτός που το βιώνει δεν το ξέρει.

Το γνωρίζει πολύ καλά αλλά είναι αδύναμος να πει στοπ. Μην πεις τίποτα , απλά σιώπησε, κάνε παρέα στη θλίψη του και σκούπισε του τα δάκρυα μέχρι να περάσει η μπόρα. Είναι αναγκαία πολλές φορές και η μπόρα για να ποτιστεί το ξεραμένο χωράφι ώστε να γίνει γόνιμο και πάλι.

Με τη θλίψη χορεύουμε λεβέντικο χορό μέσα στη βροχή των δακρύων. Δεν κάνει κακό αρκεί να μην γίνει το δάκρυ ο καταρράκτης που θα σε γκρεμίσει , αλλά να γίνει ο ωκεανός που θα σε οδηγήσει στο λιμάνι του Παραδείσου.

Υπάρχει ένα τρίπτυχο στη θεραπευτική πατερική παράδοση: Σιώπησε , προσευχήσου και αν θα μιλήσεις θα το κάνεις με χειρουργική διάκριση. Ο καλύτερος λόγος του Κυρίου ήταν όταν σιώπησε «Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα» (Μτθ.26,63). Δεν σιώπησε από δειλία, αλλά ήταν σιωπή συμπόνιας, θυσίας και αγάπης μέχρι εσχάτων . Είναι η σιωπή που έχει αποτελεί βαθιά αγαπητική πράξη ενώ δεν ακούς τίποτα! Είναι μια σιωπή που μοιάζει με κραυγή!

Οπότε αν κάποιος είναι θλιμμένος μην του πεις ότι δεν τρέχει τίποτα , δεν τον βοηθάς. Δεν τρέχει τίποτα για σένα , ο άλλος είναι τραυματισμένος από μάχη και εσύ κοιτάς από τον καναπέ. Μπες στη μάχη, σιώπησε προσευχητικά και πες του : «Ναι είσαι χάλια, σε καταλαβαίνω, το ακούω, σε νιώθω. Θέλεις να γίνω η αγκαλιά για να ξεσπάσει η μπόρα της θλίψης;»

Γίνε λιμάνι, γίνε σταθμός, γίνε πατέρας του ασώτου, καλός Σαμαρείτης, Ιωάννης αγαπημένος μαθητής, εκατόνταρχος, Ιάειρος, Χαναναία. Να γεννήσουμε μέσα μας την καρδιά της πόρνης από το τροπάριο της Κασσιανής.

Βγάλε κραυγές μέσα στις σιωπές αλλά τα λόγια να έχουν την αναζήτηση του Προσώπου Του.

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16,33). Θα είναι το κολλητάρι μας η θλίψη σε αυτή τη ζωή αλλά δεν πειράζει. Χρειάζεται για να αναζητούμε τον ουρανό που μας περιμένει και δυστυχώς τον ξεχνάμε. Και μέσα στον βυθό της σιωπής θα αναζητάμε Εκείνον, δεν θα γίνει ο βυθός ο τάφος μας αλλά θα βρούμε το διαμάντι και θα βγούμε στην επιφάνεια για να λάμψει η Ανάσταση σε όλο τον κόσμο. Τότε θα ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης και στην δική μας ζωή .

Η νίκη σε κάθε θλίψη είναι ότι δεν τελείωσαν όλα! Η Ανάσταση του Κύρίου μετέτρεψε το τέλος σε αρχή και τον θάνατο σε κοίμηση.

http://athonikoipateres.gr/?p=46781