Η εν Χριστώ συζυγική ζωή

pemptousia.gr

Η εν Χριστώ συζυγική ζωή, ο ευλογημένος γάμος από την Εκκλησία, που γίνεται εν ονόματι της Βασιλείας της Αγίας Τριάδος, αντανακλά στο σύνολο της οικογένειας.

Καμμιά φορά άτομα χριστιανικών οικογενειών παραπονιούνται στις ώριμες ηλικίες ότι καθώς προσπάθησαν να ζήσουν αγνή ζωή με εγκράτεια και σωφροσύνη δεν παντρεύθηκαν.

Υπάρχουν, όμως, πολλά παραδείγματα όπου οι «προδευτικές» σχέσεις, είχαν ως αποτέλεσμα, ώστε όχι μόνο κοπέλες με αρχές, αλλά και άλλες με πολύ «φιλελεύθερες» αντιλήψεις, μετανοιωμένες να αναφωνούν «τι ήθελα και έμπλεξα!», ζώντας με τα βασανιστικά ψυχικά τους τραύματα.

Υπάρχουν πολλοί νέοι και νέες, και στην σημερινή δύσκολη εποχή που περιγράψαμε, οι οποίοι ζουν αθόρυβα, γαλήνια, υπομονετικά, χωρίς συμπλέγματα την προ του γάμου ζωή τους. Έχουν φωτεινό πρόσωπο και καθαρή ματιά. Είναι εργατικοί και με στόχους. Την δύναμη της εφηβείας την τιθασεύουν με την εντατικοποίηση των προσπαθειών τους να κτίσουν γερά θεμέλια στον αγώνα της ζωής τους. Όταν έχουν έντονους ιδιαίτερους πειρασμούς τους πολεμούν με δραστηριότητες σωματικής άθλησης ή εργασιών στα μέτρα της αντοχής τους.

Η εξομολόγηση και η προσευχή είναι ιδιαίτερο όπλο στα χέρια τους. Είναι απλοί, ταπεινοί και αθόρυβοι. Ζούν συνετή και προσεκτική ζωή. Το πέρασμά τους αφήνει διακριτικά το άρωμα της αγνότητας και της καθαρής ψυχής. Σκορπάνε χαρά, αισιοδοξία και ελπίδα. Αποτελούν απόδειξη ότι υπάρχει και είναι δυνατός και ο άλλος τρόπος ζωής. Αυτός που ταιριάζει στον άνθρωπο, που χαρακτηρίζεται ως το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, για τον οποίο ενανθρώπησε και σταυρώθηκε ο Θεός Λόγος.

Η χριστιανική παράδοσή μας η οποία τιμά και σέβεται την οικογενεακή ζωή, οι σχέσεις μας με την Ορθόδοξη Εκκλησία που ευλογεί με το μυστήριο του γάμου την οικογενειακή ζωή, μας προτρέπουν στο ορθόδοξο βίωμα των σχέσεων των προσώπων. Συνιστούν την αγνότητα, την σωφροσύνη, την εγκράτεια, τη νηστεία και τον σεβασμό του άλλου προσώπου. Επίσης, την προσευχή και την φώτιση για την επιλογή του συντρόφου της ζωής μας με τον οποίο θα ζήσουμε, θα δημιουργήσουμε οικογένεια και θα πορευτούμε προς την αιωνιότητα. Ο Θεός έδωσε το δυνατό αυτό δώρο των ιδιαίτερων σχέσεων στον άνθρωπο για να γίνει συνδημιουργός της ζωής, αλλά και να δένεται σωματοψυχικά το ανδρόγυνο, ώστε να ξεπερνά πιο εύκολα τις δυσκολίες και τις ευθύνες της ζωής μέσα στον γάμο. Γίνεται ένωση δύο προσώπων με τα χαρίσματα και τα κουσούρια τους. Οι ευλογίες της Εκκλησίας, η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός, η ταπείνωση, το να νοιάζεται ο ένας τον άλλο περισσότερο από τον εαυτό του, να νοιάζονται την κατ’άμφω πληρότητα των ιδιαίτερων σχέσεών τους, όλα αυτά οδηγούν στην πραγματική ένωση.

Αυτό ίσως πρέπει να το μεταφέρουμε εμείς οι γονείς, οι μεγάλοι, με την εμπειρία μας στους νέους, τους εφήβους μας. Να γνωρίζουν ότι από τις εφήμερες και εφάμαρτες σχέσεις προκύπτουν τραυματικές εμπειρίες που σκιάζουν τις σχέσεις στο υπόλοιπον της ζωής τους. Η αγάπη των γονιών και ιδίως της Εκκλησία μας, η οποία διαχωρίζει την αμαρτία από τον αμαρτωλό, να είναι δεδομένη. Η Εκκλησία δεν δέχεται ούτε συγκατατίθεται στην αμαρτία. Αλλά τον μετανοούντα με ειλικρίνεια και εξομολόγηση τον δέχεται στην αγκαλίά της με χαρά, όπως ο Εύσπλαχνος Πατέρας τον άσωτο υιό του, στην παραβολή που αναγνώσθηκε στο Ευαγγέλιο της προηγούμενης Κυριακής του Ασώτου. Δεν τον περίμενε, αλλά έτρεξε να τον προϋπαντήσει. « Ήμαρτον, πάτερ, ενώπιόν σου και ενώπιον του ουρανού!» αναφωνεί ο άσωτος – τι εξομολόγηση με συντριβή – και ο Πατέρας, έτσι ρυπαρός καθώς ήταν ακόμη, τον αγκάλιασε, τον καταφίλησε και με απέραντι χαρά, αποκαθιστά τον άσωτο υιό που κατάφαγε την περιουσία του «ζων ασώτως μετά πορνών», στην πριν από την πτώση κατάσταση δίνοντάς του καινούρια ενδυμασία και δαχτυλίδι που του δίνει την παλιά εξουσία. Αυτός είναι ο Κύριός μας και οι πραγματικοί χριστιανοί γονείς.

Και πάλι επαναλαμβάνεται, ότι αυτά είναι τεκμήρια και απόψεις που αφορούν εμάς που λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί. Όσοι δεν πιστεύουν μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι ελεύθεροι και δεν πρέπει να επηρεάζουν την δική μας συμπεριφορά. Μπορούμε, μόνο, να προσευχόμαστε με πόνο ψυχής και θέρμη, να τους φωτίσει ο Θεός να βιώσουν λίγο από την παρουσία Του, λίγο από την αγάπη Του. Να δοκιμάσουν την προσφορά της εγκράτειας που την θεωρούν ως στέρηση, την αξία της αυτοθυσίας για τον άλλο, την ομορφιά του αυτοσεβασμού και αλληλοσεβασμού και ιδίως την δύναμη και ιερότητα της αγάπης και του έρωτα.

Είμαστε ελεύθεροι να ακολουθήσουμε τον δρόμο του αγιασμού και της σωτηρίας ή να πλανηθούμε από τις σύγχρονες σειρήνες και να καραβοτσακισθούμε σε ύφαλους ή βράχους και ενώ είμαστε ερείπια επαιρόμαστε κι όλας γι αυτό. Έτσι, η πτώση μας παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από την πρώτη των πρωτοπλάστων, που εθρήνησαν για τα αποτελέσματά της. Ο νοητός οφθαλμός νά είναι συνεχώς άγρυπνος στραμμένος στον φάρο της αγάπης Του, τον Σταυρό, που οδηγεί σε ασφαλείς δρόμους.

Το ευχόμαστε.

https://www.pemptousia.gr/2020/03/i-en-christo-sizigiki-zoi/   (9 Απρ 2020   49)   (16 Οκτ 2022   30/105)