Ὁ ἅγιος Διονύσιος καί ἡ συγχώρεση

oikohouse.wordpress.com

Ὁ ἅγιος Διονύσιος, ὁ μεγάλος ἱεράρχης, πού τό λείψανό του σώζεται ἄφθαρτο στήν Ζάκυνθο, τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ζοῦσε στό μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ἀναφωνήτριας στήν Ζάκυνθο.

Ἡ ψυχή του εὐφραινόταν στή γαλήνη τῆς ζωῆς στό μοναστήρι· χόρταινε καί γέμιζε χαρά. Μά δέν ἄργησε νά τόν βρεῖ μιά μεγάλη θλίψη. Κάποιος σκότωσε τόν ἀδελφό του Κωνσταντῖνο Σιγοῦρο!

Εἶναι εὔκολο νά φαντασθεῖ κανείς πόσο πόνεσε ἡ ψυχή τοῦ ἁγίου!

Οἱ ἅγιοι λυποῦνται γιά τό κάθε κακό, πού γίνεται στόν κόσμο. Πόσο περισσότερο, γιά τόσο μεγάλα ἐγκλήματα! Ἀλλά νά, μιά ἡμέρα ἔρχεται στό μοναστήρι ἕνας ξένος ἔντρομος.

Πέφτει στά πόδια τοῦ Ἁγίου καί τόν καθικετεύει:

– Λυπήσου με, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ! Κρύψε με. Ψάχνουν νά μέ βροῦν! Καί ἄν μέ βροῦν, θά μέ σφάξουν σάν ἀρνί! Σῶσε με!…

– Γιατί, παιδί μου, τί κακό ἔκαμες;

– Σκότωσα ἄνθρωπο! Λυπήσου με! Κρύψε με! Ἀπό στιγμή σέ στιγμή φθάνουν! Μέ ἔχουν πάρει ἀπό πίσω!….

– Ποιοί, παιδί μου; Ποιοί;

– Οἱ Σιγοῦροι! Σκότωσα τόν ἀδελφό τους!…

Τρέμει ὁ ἅγιος ἀπό τόν πόνο. Δάκρυα τρέχουν στά μάτια του. Καί μέ φωνή σβησμένη ψελλίζει: Καί τί σοῦ ἔφταιξε ὁ καλός αὐτός ἄνθρωπος;

Μά δέν προχωρεῖ. Θυμᾶται τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας. Συγχωρεῖτε καί εὐεργετεῖτε τούς ἐχθρούς σας, ἄν θέλετε νά εἶσθε τέκνα τοῦ ἐπουρανίου Πατέρα. Καί ἀκόμα ὁ ἅγιος Διονύσιος θυμᾶται, ὅτι ἦταν πνευματικός πατέρας.

Καί ἀγκάλιασε τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του. Καί τόν ἔκρυψε. Και μετά ἀπό λίγο ἔφθασαν οἱ ἀδελφοί του. Μέ μαχαίρια καί τουφέκια. Γιά νά πάρουν ἐκδίκηση γιά τό χυμένο αἷμα.

Σπίθες πετᾶνε τά μάτια τους. Ὀργή καί μῖσος βγαίνει ἀπό τό στόμα τους. Βράζει ἡ καρδιά τους. Και ὁ ἅγιος προσποιεῖται, πώς συμφωνεῖ μαζί τους. Καί κάνει πώς δέν ξέρει τίποτε! Δέν εἶδε, τάχα, τίποτε! Καί δέν ἄκουσε τίποτε!

Θρηνοῦν καί κλαῖνε ὅλοι μαζί. Καί μετά; Ὁ ἅγιος διώχνει μέ εὐγένεια τά ἀδέλφια του ἀπό τό μοναστήρι. Τούς δείχνει τόπους μακρινούς, πού τάχα θά μποροῦσε νά εἶναι κρυμμένος ὁ φονιάς.

Καί ἐκεῖνοι τρέχουν! Νά τόν βροῦν!..

Ὅταν πιά ἐκεῖνοι ἦταν μακριά, ὁ ἅγιος πηγαίνει κοντά στόν ἐχθρό του, τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του. Καί μέ λόγια γεμάτα ἀγάπη καί καλωσύνη καί συγγνώμη, προσπαθεῖ νά μαλακώσει τήν σκληρή καρδιά τοῦ φονιᾶ!

Ὁ φονιάς πέφτει στά πόδια του. Καί ζητεῖ συγγνώμη. Καί ὑπόσχεται ὅτι θά μετανοήσει εἰλικρινά. Καί ὁ ἅγιος τόν συγχώρεσε, καί ὄχι μόνο αὐτό. Τοῦ εἶπε:

– Φύγε μακριά! Σέ ξένα μέρη. Νά μή μποροῦν πιά νά σέ βροῦν οἱ Σιγοῦροι. Καί ζῆσε ἐκεῖ μέ μετάνοια. Γιά νά σέ ἐλεήσει ὁ Θεός.

Μα δέν περιορίστηκε σ’ αὐτό ὁ ἅγιος. Φρόντισε καί μέ δική του βάρκα νά τόν στείλει μακριά. Καί τόν συνόδευσε, μέχρι πού ἀναχώρησε.

Σάν νά ἦταν φίλος του. Καί τοῦ ἔδωσε τροφές γιά τό ταξίδι. Καί χρήματα γιά τίς πρῶτες του ἀνάγκες στήν ξενιτιά!

Ποιός δέν θαυμάζει τόν ἅγιο Διονύσιο γιά τήν πράξη του αὐτή; Ποιός δέν τό καταλαβαίνει, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς μας;

Τί ἀπολογία θά δώσουμε ἐμεῖς, πού ὄχι μόνο δέν εὐεργετοῦμε τούς ἐχθρούς μας, ἀλλά οὔτε κἄν τούς συγχωρᾶμε; ἤ καί, ἀκόμη χειρότερα, τούς βρίζουμε καί τούς καταριόμαστε;

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

ΟΛΚΑΣ Περιοδικόν Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας Τεῦχος 15 – Δεκέμβριος 2010

https://oikohouse.wordpress.com/2021/12/17/%e1%bd%81-%e1%bc%85%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%bf%ce%bd%cf%8d%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%af-%e1%bc%a1-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%b7/    (28 Ιαν 2022   48)